Lotte van uitvindersdorp

Dankzij een wedstrijd vanmiddag nog eens met de kinderen kunnen genieten van een première van een tekenfilm: “Lotte van uitvindersdorp”. (www.jekino.be)
Een hele leuke film !
Ons oudste had zoals gewoonlijk weer heel veel plezier met de gekke fragmenten en ons jongste moest bij de muziek natuurlijk weer van haar zetel om te dansen ! Het zijn me toch wel 2 rakkers. Fun, plezier en ambiance gegarandeerd.

We keken er heel erg naar uit en het heeft ons eigenlijk wel eens deugd gedaan om er met z’n drietjes eens uit te zijn.

DOORBIJTEN

Je mag echt niet opgeven, doorbijten zegt hij me. Het woord blijft nazinderen. Doorbijten, het is niet anders of doorbijten…
Het leven is toch ook doorbijten ?
ik weet het jongen, ik weet het… misschien nét daarom. Mijn blik verklapt boekdelen.
Een mens moet al zoveel doorbijten.

roze brilletje

Ik weet niet wat ik heb.

Ook al zijn de vooruitzichten niet zo super, ik bekijk het precies allemaal door een roze brilletje.

Ik voel positieve energie van mensen rondom mij en vermoed dat ze er onbewust mee voor zorgen dat ik me goed in m’n vel voel. Lachen, bekommeren, gesprekken, gezever, woorden, gebaren,… het zijn kleine dingen die het doen.

Ik heb het gevoel dat ik ongeveer weer overal controle over krijg.  

Ik kan tegenwoordig ook heel erg genieten van mijn dinsdagen. Werken maar vooral de tijd nemen voor een lange en ontspannende middagpauze. Dat geeft je pas kracht en energie om er weer tegenaan te kunnen.
“Moet’jes” aan je laars lappen maar “mag’jes” uitvoeren… zalig.

Niet op z’n maandags

Ik voel me precies niet op z’n maandags, te goed blijkbaar.

Ik zal natuurlijk mijn weerslag nog wel krijgen van de “bloemetjes” die we dit weekend nog eens buiten gezet hebben.

Twee avonden gaan uit eten. Vrijdagavond naar “De Lieve”, zaterdagavond naar “Kaai 14”. Het was bij alletwee heel lekker. Daarna in coctailbars als “Limonade” blijven hangen, leuk maar afmattend… 

Ik wil nog doorgaan maar ik kan niet meer. Hoofdpijn, honger. Of hoofdpijn van de honger.

Ik vlucht in m’n ééntje naar boven.

Terwijl ik een hap neem, gaat er iets door me heen van: hey, je hebt het gekunnen !

Dan pas dringt tot me door dat er zich deze morgen al 3 x een vraag opgedrongen heeft in de zin van: samen lunchen ? Blijkbaar ben ik blijven negeren tot het vanzelf ophield. Ik zou wel neen willen zeggen maar ik zou het niet durven.

En op het moment dat ik besef dat ik eigenlijk wel goed gedaan heb (voor mezelf), kijk ik naar buiten en zie kleine sneeuwvlokjes naar beneden dwarrelen… Oooh, ik krijg zo’n bevredigend gevoel.  

Het was maar een illusie dat ik er misschien beter zou kunnen mee opschieten los van alles. Iemand waar je je aan ergert, daar kun je toch niet mee opschieten ?!

We mogen niet aan elkaar gehecht raken ook al hebben we misschien enkele raakvlakken, er zijn teveel breekpunten. Liever van bij het begin hard wezen dan daarna gekwetst en ontgoocheld…

zo lief…

…hoe ze ’s morgens m’n koude handen warm wrijft.

Voor het eerst doet ze me denken aan m’n meter.

Dat is ook soms zo’n gek maar tegelijk warm en lief mensken.

Je weet ook wat je eraan hebt (of niet aan hebt). Recht voor de raap. Je weet meteen waar het op staat en eigenlijk is dat ferm gemakkelijk.

ALLES

Ken je dat, iemand die ALLES al gezien, gehoord of meegemaakt heeft ? Iemand die altijd alles beter weet of wil weten ?!  

Uhhhh, kots kots. Echt degoutant. Om crazy van te worden.

En wat is het probleem dan juist… ?!

Tja, als iemand me daar kon mee helpen, graag.

lezen

Afgelopen nacht was super.

Het was weken geleden dat ik nog eens zo zalig geslapen heb.

Lag het aan lezen voor het slapengaan of aan die droom waar ik gisteren in geloofde of aan die zorg die ik gedeeld heb ?!

Pfff, ik weet het niet echt maar ik zet vandaag dezelfde weg verder.

Ik voel me plots heel sterk. Mijn oerinstinct komt boven. Ik heb echt genoeg van al die praatjes, en dan vooral van dokters.

Ik heb geen geduld meer. En ik geloof dat de boodschap overgekomen is. 

Afwachten…

Ondertussen probeer ik me terug in slaap te lezen…