Aangenaam verrast

Ik ben nog een beetje overdonderd. Toen ik vanavond ons oudste van de turnles ging afhalen, moest ik even bij de verantwoordelijke langsgaan… Oei, flitst er al direct door m’n hoofd, toch geen problemen hoop ik ? (waarom toch altijd eerst negatieve gedachten?!)

Enfin, heel wat anders. Of we akkoord zijn dat ze naar de keurgroep mag… Uh? wablief, ja, we vinden ze wel goed en het zou goed uitkomen en blablabla. (djeezes, my god, daar had ik me niet aan verwacht)

Ik sta eventjes met mond vol tanden maar als zij dat zelf wil (wat een vraag), dan is dat voor mij O.K… Blik naar oudste, stralende glimlach terug. Okay, da’s duidelijk.

Dat houdt natuurlijk wel in dat ze veel meer uren zal moeten komen trainen. Tja, niets voor niets natuurlijk, dat begrijp ik. En als ik zie hoe blij en trots ze is, hoe ze straalt, wie ben ik om dit tegen te houden ?! Ga je gang, lieve meid ! Als ik zie met hoeveel liefde je dit doet, dan kan het mij niet anders dan plezieren en ben ik toch ook wel een beetje fier. Je hebt die ‘sportersmentaliteit’ duidelijk meegekregen van je papa. Hij zal zo trots op je zijn.

Vaak zijn we teleurgesteld dat je niet zo’n doorzettingsvermogen hebt voor je schoolwerk maar je behaalt nu ook schitterende schoolresultaten. Wat kunnen we nog meer verlangen ?!

Bevallingsgepieker

Overal waar ik ga of sta, iedereen heeft het wel altijd over ‘mijn buik’. Vanmiddag, in het restaurant vond er ééntje dat m’n buik zo gezakt is, dat het precies zo laag zit. Tja, ik weet het niet, ik merk zelf niet veel verschil op maar misschien heeft de baby zich wel gedraaid. Alhoewel ik denk van niet want ik voel heel veel hard gestommel links én rechts in m’n buik maar wie weet…
Ik begin me meer en meer zorgen te maken over de bevalling. Zo’n zwangerschap doorspartelen is al bij al niets, in vergelijking met een bevalling vind ik tenminste. Een zwangerschap, daar kan je je naar aanpassen. Een bevalling is een hele arbeid op zich en eens het begint, wordt het alsmaar erger. Meer en meer denk ik terug aan mijn 2 vorige bevallingen en ik herinner me levendig de pijn. Pfff, als ik daaraan denk, heb ik er opeens niet zoveel zin meer in. Nu ja, elke bevalling is anders natuurlijk en bij een 3de zou het eruit moeten floepen maar dat wil ik eerst zien, voor ik geloof. Okay, ik had bij mijn vorige bevallingen niet te klagen over de duur als ik hoor hoe anderen liggen af te zien, maar misschien moet ik het er eens over hebben met mijn gyneacoloog. Ik hou niet van dat platliggen om te bevallen. Ik word gek als ik me moet neerleggen. Ik kan de weeën beter opvangen als ik zit of heen-en weer loop. Daarom blijf ik ook het liefst zolang mogelijk thuis maar dan heb je natuurlijk het ‘nadeel’ dat je teveel opening hebt voor een epidurale verdoving bij aankomst in het ziekenhuis.
Piekeren is niet goed, ik weet het maar het maakt deel uit van mijn leven. Vandaag is het dit, morgen iets anders maar ondertussen doen we ons best en hopen we dat het wel allemaal best zal meevallen… :S

nooit vergeten…

Aan de laatste reis hou ik toch wel iets over dat ik niet gauw ga vergeten. Ik ving daar een gesprek op van Engelsen waarbij 1 van de mannen beweerde dat als een vrouw/man goed danst, het een goede sexpartner  is… Hihi, ik vond dat best wel grappig en ik had laatst op het personeelsfeest toch wel binnenpretjes als ik de dansvloer aanschouwde. Ik vraag me dan wel af, hoe zit dat dan met mensen die nooit of niet graag dansen ?!  

Lo-proms

op zaterdag 10 mei 2008 om 2Ou3O, jeugdlokalen Orphanimo Lochristi presenteren concert band Asum en close harmony Kloos: LO-PROMS first edition !

ticketing via reservatie: 1O €volw, 7 € studenten, – 6 jaar gratis

lo-proms@muziekschoollochristi.be

Is het geen schatje ?

Boehoe…, net een fotootje gespot van ons nieuw prinsesje Eléonore met haar grote zus. Dat is toch wel om te bleiten, zo schoon… Woorden schieten tekort. Ik kan het nauwelijks geloven dat ik over 3 maanden ook terug zo’n klein boeleke heb. Het maakt me gelukkig. Het maakt me blij dat ik de stap durven zetten heb, de rest daar spartelen we wel doorheen.
Het is een schoontje. Ik zal ze wellicht nooit kennen maar toch krijgt ze een speciaal plaatsje in m’n hart, Eléonore… oeps, ik word te melig zeker.
Ben al blij dat die van ons zo niet noemen, als ik hoor hoe sommige die mooie naam uitspreken, komt m’n haar recht.

Stien Struis

Mensen zeggen me dat ik er goed uitzie. Het doet deugd want soms hé, voel ik met net de échte Stien Struis !! :S

Arid-fase…

at the close of every day

At the close of every day
there’s a woman passing.
Lover did you hear her say
her one last word?
“We’re all doing time”
Something’s closing
Haven’t you heard?
The woman that we’ve tried to stop
now sits alone just waiting till forever,
forever makes me cry and I don’t know
why all you people, put that into my head
I can’t see why this conversation
is looking kind of dead.

At the close of every day
There’s a woman passing.
Lover, did you hear her say
her one last word?
I’m often doing time
and I don’t know just
why you reckon it would be
this day and

Don’t you see
that my heart’s on fire?
your wicked wings that you
spread around me sometimes.
All I know is we’ve got to aim higher
Babe, I wish that we’d go
for the great escape.

So you do praise a different light
and I am blinded by it, so sorry
that I made you cry
your faith in me it had to die
I guess that, that it’s too late,
the lights are out,
the party’s over, babe
and now I wish I’d told you

Don’t you see
that my heart’s on fire?
Your wicked wings that you
spread around me sometimes
All I know is we’ve got to aim higher
Babe, I wish that we’d go
for the great escape.

Don’t you see
that my heart’s on fire?
Your wicked wings that you
spread around me sometimes.
All I know is we’ve got to aim higher
Babe, I wish that we’d go
for the great escape.

In your shade I’ll shape my life
Then I know it’s alright
And I’ll take one last look at you
Then I know it’s alright.

Babyblues ?!

Na de leuke secretaressedag komt blijkbaar de dipdag…

Ik weet niet wat het is maar ik voel het al sinds dinsdag. Van minuut tot minuut zou ik zo in tranen uitbarsten. En waarom ? Pfff, een futiliteit, ik weet het maar ik kan het niet helpen. Ik denk dat mijn hormonen me parten spelen. Het lijkt wel of ik mijn emoties niet meer onder controle heb.

Zoveel rondom me ergert me en ik maak me er te druk in. Het waait wel weer over. Een goed stuk chocolade, een portie luide muziek en het eens goed van me afschrijven kan wonderen doen. Maar, het komt helaas terug.

Tegenover mijn collega’s kan ik zoiets verstoppen (denk ik toch). Mijn vriendin daarentegen, merkt het direct…

Ik ben sowieso al een emotiekip dus ik heb wel al meerdere van die dagen als ik niet zwanger ben, maar nu is het écht pfioew. Ik begin dan ook alles in vraag te stellen…, pfff. Iemand als ik (uh, tja, zou dat eigenlijk nog wel bestaan?) heeft sowieso veel uitdaging en spanning nodig anders wordt het leven me te saai en daar kan ik helemaal niet tegen. Ik besef dat het zeker niet gemakkelijk is om daarmee te leven. Maar op momenten dat ik ook nog eens worstel met mezelf, dan is het helemaal om zeep.

Enfin, ik ga m’n energie gebruiken om al het stof uit huis te krijgen en daarna eens flink te ontspannen met de kindjes.

Maar ondertussen blijf ik toch bij m’n standpunt dat ik een poging ga doen om niet meer zoveel (over)uren en mijn best te doen. Als ik zie hoe de appreciatie achteraf altijd is, dan krijg ik een déjà-vu. Waarom geven sommige mensen altijd, in tegenstelling tot andere die alleen maar nemen… ?!
Dan begin na te denken dat mijn tijd er misschien op zit maar als ik bedenk met hoeveel liefde en toewijding ik m’n job nog steeds doe, dan kan ik dat zomaar niet geloven. Maar de druk is er soms teveel aan. Als je loketfunctie hebt en that’s it, dan heb je er veel meer plezier in om publiek te ontvangen, terwijl als je een job op zich hebt en er dan nog publiek moet bij ontvangen, dan is het er teveel aan. Dan zijn het precies allemaal lastposten :S. Het zal veranderen, dat is zeker. Maar verandering is niet altijd verbetering, dat is ook zeker. We zien wel. Geen zorgen maken naar de toekomst is de boodschap, maar het is gemakkelijker gezegd dan gedaan…
Ik ben al zo’n fijngevoelige trut voor kritiek en commentaar, ik ben er ééntje die gemotiveerd moet worden en dat kan m’n pianoleraar v vorig jaar zeker beamen ! En tiens, herken ik daar m’n oudste dochter niet in ?! Ze mag nog zo briljant zijn in iets, toch twijfelen aan zichzelf… Tja, je hebt het of niet. De een is té zelfzeker, de ander te weinig.

Secretaressedag

Morgen is het secretaressedag. Een dag als een ander zeker… Neen, neen, want onze baas trakteert ! En niet op een ordinair dooske pralines maar wel op een heus ontbijt !! En het komt goed uit want ik ben net morgen vroeg van de partij.
Toen ik dat vertelde, merkte ons oudste op: allez, en de mannen op kantoor krijgen dan niks ?!
Hihi liefje, er zijn niet eens mannen bij mama op kantoor. Maar misschien niet voor lang meer… En hopelijk zorgt wat testosterongehalte voor meer evenwicht want ’t is nodig maar of die gaat opkunnen tegen x aantal roddelende tantes, wil ik eerst nog wel eens zien.
Morgen gaan we ons toch eerst en vooral lekker laten verwennen met ons ontbijt en wij niet alleen, want hij heeft nog van ons ‘soort’ uitgenodigd en ik hou wel van die andere ‘soort’. Het lijkt of die nooit zitten te roddelen. Het lijkt er een spontane, uitbundige sfeer. Soms té in vergelijking met ons stressie gedoe. Maar natuurlijk alles lijkt altijd groener…

droomnaam

hmm, Mathilde heeft m’n droomnaam gepikt… :S

Allez, het is eigenlijk wel goed dat er dan tenminste ééntje zo noemt. Helaas geen kind van mezelf maar wel een prinsesje !!