Ik ben nog een beetje overdonderd. Toen ik vanavond ons oudste van de turnles ging afhalen, moest ik even bij de verantwoordelijke langsgaan… Oei, flitst er al direct door m’n hoofd, toch geen problemen hoop ik ? (waarom toch altijd eerst negatieve gedachten?!)
Enfin, heel wat anders. Of we akkoord zijn dat ze naar de keurgroep mag… Uh? wablief, ja, we vinden ze wel goed en het zou goed uitkomen en blablabla. (djeezes, my god, daar had ik me niet aan verwacht)
Ik sta eventjes met mond vol tanden maar als zij dat zelf wil (wat een vraag), dan is dat voor mij O.K… Blik naar oudste, stralende glimlach terug. Okay, da’s duidelijk.
Dat houdt natuurlijk wel in dat ze veel meer uren zal moeten komen trainen. Tja, niets voor niets natuurlijk, dat begrijp ik. En als ik zie hoe blij en trots ze is, hoe ze straalt, wie ben ik om dit tegen te houden ?! Ga je gang, lieve meid ! Als ik zie met hoeveel liefde je dit doet, dan kan het mij niet anders dan plezieren en ben ik toch ook wel een beetje fier. Je hebt die ‘sportersmentaliteit’ duidelijk meegekregen van je papa. Hij zal zo trots op je zijn.
Vaak zijn we teleurgesteld dat je niet zo’n doorzettingsvermogen hebt voor je schoolwerk maar je behaalt nu ook schitterende schoolresultaten. Wat kunnen we nog meer verlangen ?!
moet dat nu echt 